تا به کی ای ماه من در پرده ای

تا به کی ای ماه من در پرده ای           مهر خود با هجر خود پرورده ای

چون جمال خود نمودی بر حبیب         گوئیا نزد مریض آمد طبیب

عاقلانه دم زنم از وصل تو                لیک دیوانه دلم از فصل تو

رو بهر بی مهر کردم روی را            من ندیدم جز گل بد بوی را

در تبسمّ روی کن بر روی من            تا که گردد باز رضوان سوی من

ای حبیبا دم زدن آغاز کن                  بر دلم اسرار حق دمساز کن

دانمت بس ناز داری ای حبیب            وصل رویت نیست برهرکس نصیب

گرچه مورم تو سلیمانی نما                بحر جودی وصف رحمانی نما